Toen “het” nog mocht
Lieve lezer,
Zullen we elkaar straks nog herkennen op straat? Wanneer we gemaskerd zijn en uitgerust met handschoenen en zonnebrillen tegen virus en zon de stad, het land ingaan. Het komt zover, ook al hopen we van niet. De anderhalve meter die onze premier afstand nam van het spreekgestoelte was genoeg om de volwassen democratie te doen ontsporen als een brugklas waar de docent even gaat printen. En dan klagen dat er de volgende les een onverwachte overhoring roet in het eten van je tussentijdse rapport gooit. Om nu te zeggen dat ik er zin in heb…
Maar, ja. Ook ik hield me niet altijd evengoed aan de regels. Ook ik knuffelde mijn ouders. Ook ik vierde vakantie. Ook ik deed mee aan de gekte. Dus ik veroordeel niet.
Toen “het” nog mocht, wandelden zij en ik 202 kilometer over de ruggengraat van Limburg. Het Pieterpad was prachtig, het langzame leven dat daarmee samenviel misschien nog mooier. Opstaan met stramme spieren, gezonde spanning tijdens het ontbijt en dan de deur uit. Stilstaan bij de zang van vogels om te ontdekken wat er fluit. Lunchen na de eerste tien kilometer en weten dat je jezelf vanmiddag weer gaat tegenkomen. Eten als overwinning na weer een lange dag. Strompelend de trap op, moeizame pagina’s lezen (later meer over het boek dat ik las) en dan het licht uit.
Toen “het” nog mocht, aten we met het gezin bij het excellente Kruydt in Delft. Het eten was smaakvol, de wijnen heerlijk. Toch was het vooral het gezelschap en de ambience die dit tot een der aangenaamsten zomeravonden van het jaar maakte.
Toen “het” nog mocht, kochten we fysiek boeken bij Paagman. Dostojevski, Murakami, Tartt en de rest van mijn fictieve vrienden houden mij de tweede golf hopelijk gezelschap.
Toen “het” nog mocht, liep ik hard met de vrienden van Running Blind. Dat een groot deel van hun sociale leven door anderen op het spel wordt gezet, maakt me verdrietig.
Nogmaals, ik veroordeel niemand. We dachten allemaal dat de docent niet zou terugkeren, dat de schoolbel eerder zou slaan. Tot ze ineens weer voor de klas stond, boos, de overhoring zwaaiend in haar hand.
Misschien moeten we onszelf en anderen vergeven zoals de hoofdpersoon uit het meesterwerk Ten Oosten van Eden van John Steinbeck, Adam Trask, dat doet. Zelfs een aanslag door zijn eigen vrouw, de aangenomen leugens van zijn vader en de ingewikkelde liefde tussen Adam en broer James brengen Trask niet van zijn stuk. Hij blijft vergevingsgezind, altijd. Omdat je, zo maakt het boek duidelijk, altijd de keuze hebt om te kiezen tussen goed en kwaad.
Deze moderne hervertelling van het bijbelboek Genesis is eerder dit jaar in een nieuwe Nederlandse vertaling verschenen. Dat is een aanrader!
Ik hoop dat het deze maand niet zover komt. Dat we wegblijven bij een nieuwe lockdown en alsnog een voldoende halen voor de toets. We gaan het zien, en tot die tijd: Timshel.
Met liefde, in gezondheid,
Thijs Ros
Den Haag, augustus 2020
PS de komende maanden gaat deze nieuwsbrief op de schop. Hij blijft verschijnen, maar verwacht volgende maand al een kleine verandering. Stap 1: wat terugkerende thema’s.