Binnenblijfeditie #3: de gevolgen van alles
Lieve lezer,
In de trein naar Driebergen overvalt me de gedachte dat vroeger alles beter was. Dat het leven simpeler was, rustiger ook. Ik heb het over vroeger vroeger. Toen je nog speelde met LEGO, een koekje mocht als je uit school kwam en buiten voetbalde met vriendjes tot de straatverlichting aanging. Wat hadden we het goed toen.
Dat we het zo goed hadden, wisten we toen niet. We wilden meer: koekjes, vriendjes en doorvoetballen, ook als de straatlantaarns aan stonden. Tegelijkertijd was je misschien onzeker. Dat je nieuwe kleren na de schoolvakantie niet werden opgemerkt, je niet aardig gevonden werd of een traktatie niet in de smaak viel. Ik weet dat ik dat was.
Wat ik wil zeggen: vroeger was vroeger ook niet altijd beter. Zoals nu ook nu niet altijd goed is. Het hoort bij het leven om vooruit te willen kijken, verlangend naar betere tijden, of terug te denken aan vervlogen momenten. Aan simpeler tijden, aan een moment dat alles weer normaal gaat zijn. We klampen ons vast aan het positieve, omdat de rest geen houvast biedt.
Ik moest denken aan Let My People Go Surfing, het boek van Yvon Chouinard over het ontstaan van zijn Patagonia. Hij schrijft over simpeler leven, over waarden die voor waarde komen en over het belang van een horizon om naar te streven. Eén quote uit het boek bleef me vooral bij:
'The solution may be for a lot of the world’s problems is to turn around and take a forward step.'
In veel opzichten is de situatie waarin we ons bevinden een stap terug. We reizen niet meer en werken thuis, cafés gaan vandaag met veel regels open en ook aan de rest van het leven buitenshuis zitten limieten. Tegelijkertijd zien we dat de natuur opleeft, dat vogels luider zingen door het gebrek aan menselijk lawaai. De zee is helderder, de lucht blauwer.
Het is de natuur die de mens nu houvast biedt. De wandelingen door duinen, bossen en polders houden ons mentaal nog enigszins in het gareel, de rondjes rennen en skeeleren zorgen voor fysieke inspanning. En dan heb ik het nog niet over de dagelijkse potjes voetbal tussen de vaders en kinderen uit de buurt die zich voor mijn voordeur afspelen.
Ik ben benieuwd wat het effect is op de lange termijn van deze tussenliggende stilte. Of wij - als mensheid - beter gaan zorgen voor elkaar en de natuur. Of lokaal weer gaat komen voor wereldwijd. Of de maakindustrie werkelijk terugkomt naar Nederland, zoals nu wordt bepleit door verschillende politieke partijen.
Het is afwachten hoe het zich ontwikkelt. Voor nu houd ik focus op mijn horizon en hoop ik dat jij ook op jouw horizon focust. Misschien moet je je omdraaien en een stap vooruitzetten voordat je verandering merkt. Het zou me niet verbazen als ik dat ook moet doen.
Concluderend
Deze editie van Maandelijkse Perikelen is anders dan anders. Alle indrukken van een nieuwe baan lieten me overprikkeld achter. Geen punt natuurlijk, al heb ik daardoor geen mooie verhalen, video's en boeken om te delen. Behalve 1, van de man die me ertoe aanzette dit stuk te schrijven: Yvon Chouinard, in een prachtige video over ambacht en meesterschap, natuur en stilte.
Ik wens je een prachtige maand toe, en tot de volgende,
Thijs Ros
Den Haag, mei 2020.