Stalker
Mijn zus en ik gingen samen naar het theater in het dorp waar zij woont. Bij binnenkomst bleken we verreweg de jongsten te zijn (ik ben 36, zij is 49). Op onze stoelen bleek een keurig grijs koppel te zitten, dat na de eerste ontkenningsfase morrend een rij naar voren verhuisde. De zaal bleef vervolgens halfleeg, wat deze interactie alleen maar gênanter maakte.
De grote groep bekende acteurs al in character op het podium, met daarvoor het groepje bejaarden dat plichtmatig naar binnen schuifelt: ik werd er een beetje verdrietig van. Het stond zo los van de wereld.
Zelf snak ik sinds de pandemie juist naar acteurs die live voor je staan te zwoegen, een ervaring die nergens mee te vergelijken is. Toen ik na de lockdowns voor het eerst weer mensen live hoorde zingen, begon ik meteen te snikken. Ik kan er niets aan doen.
Dit toneelstuk voldeed helaas aan alle negatieve clichés over theater: pretentieus, veel te gedragen en, sorry, saai. Maar ook saai theater heeft zo zijn voordelen: wanneer zit je nou nog eens ergens twee uur op een stoel, terwijl je je gedachten de vrije loop laat?
In de trein las ik mijn boek uit. Mijn telefoon was op, ik was zelf op. Ik had geen andere keuze dan om me heen te kijken en te wachten.
Vlak voor het eindstation stond de trein plotseling stil. Een jonge vrouw stond op om de coupé te verlaten. In het voorbijgaan herkende ik haar: een actrice uit het toneelstuk, die ik vaag kende. 'Moet ze nou helemaal met de trein naar huis? Hebben ze geen tourbus ofzo?' dacht mijn vermoeide brein. Ik stond op om een praatje met haar te gaan maken.
In het halletje stond ze op haar telefoon te kijken. "We zijn er nog niet hoor," zei ze met een beleefde glimlach. Ik knikte. "Ik was net bij het toneelstuk," zei ik iets te hard. Ze keek op. "Het was mooi," voegde ik toe. "Dank je," zei ze met dezelfde glimlach, om vervolgens weer in haar telefoon te verdwijnen. "Moet je nou helemaal alleen met de trein naar huis?" gooide ik eruit. "Ja," zei ze met opgetrokken wenkbrauwen en ze deed vlug haar Airpods in.
Toen gebeurde er iets vreemds: de actrice ging bij de deur staan, met een hand bij de deurknop. Met een schok besefte ik dat ze bang voor mij was. Ik zag mezelf in de reflectie van de ruit achter haar staan: ongeschoren, intense blik. En inderdaad: alles wat ik tot dat moment gedaan en gezegd had, zou een stalker ook doen. Moet je nou helemaal alleen met de trein naar huis? Jezus Rut.
Ik dacht koortsachtig na over gemeenschappelijke kennissen, iets wat haar duidelijk zou maken dat ik geen verkrachter was, maar alles wat ik kon bedenken waren teksten als "Je hoeft niet bang te zijn hoor". Er was niets aan te doen: ik was onbedoeld eng.
Op het moment dat de trein weer begon te rijden, bedacht ik dat dit zich ook alleen maar in mijn hoofd kon afspelen. Dat ze misschien gewoon geen zin had om te praten. Zodra de trein stopte en de deuren opengingen, wrong ze zich echter tussen de mensen op het perron door om er keihard vandoor te sprinten. Ik probeerde met zo min mogelijk dreiging de trein te verlaten.
Serieus: ga eens naar een saai toneelstuk in het dorp waar je zus woont. Je weet niet wat je meemaakt.
Zoals altijd plaats ik hier een Open Tikkie-link voor waardering groot en klein: https://tikkie.me/pay/eotb0jm2isrrb6qi4jm0. Schrijf andere mensen please in als je deze stukjes waardeert, spread the word etc. En geef degene die naast je zit een aaitje.