Muis
De kinderen waren al dagen geobsedeerd met de diervriendelijke muizenvallen die we door de keuken hadden verspreid. Elke ochtend was het eerste wat ze zeiden: "Muis?", om vervolgens naar beneden te sprinten. Tot hun grote teleurstelling bleven de vallen leeg.
Je kunt best veel uitleggen aan je kinderen, maar soms blijft hun belevingswereld mijlenver van je af staan. Zoals in het geval van een muis, die bij ons meer irritatie dan opwinding veroorzaakte. Wij werden 's ochtends woedend van het uitdagende rijtje keutels op de snijplank; de kinderen vonden het wel gezellig. Ze wilden hem op zijn minst zién. Er werd een compromis gesloten: we zouden de gevangen muis met z'n allen vrijlaten in het nabijgelegen Vliegenbos.
Op de ochtend dat we officieel zouden gaan trouwen zat er dan toch een muis in de val. De kinderen konden hun geluk niet op. Ik was ook wel blij: de vrijlating kon een mooi ritueel vormen, vóór het formele ritueel waar de kinderen niet bij zouden zijn. Ik zette hem over in een grote houten doos, mijn verloofde deed er nog een kleiner doosje bij: "Zodat-ie zich kan verstoppen."
Maar we zouden het niet halen om én de muis, én de kinderen af te zetten, en ook nog op tijd bij het gemeentehuis van Weesp te komen. Als we één seconde te laat zouden komen, zou ons gratis huwelijk niet doorgaan, zo was ons door de ambtenarij verzekerd. Net zoals er maar vier extra mensen naarbinnen mochten en er absoluut niet met rijst gegooid mocht worden. De verpakking van de muizenval sommeerde ons dan weer om de muis binnen 1 uur vrij te laten, om de stress te minimaliseren. De muis ging dus mee de trein in.
Bij het gemeentehuis werden we direct naarbinnen gebonjourd. Terwijl we elkaar in de monumentale trouwzaal de rechterhand gaven, elkaar in de betraande ogen keken, plechtig 'ja' zeiden en elkaar kusten, stond de muizendoos bij onze voeten. Eenmaal buiten gooide mijn moeder een flinke hand rijst naar ons. Mijn broertje schoot zijn confettikanon tegen zijn eigen been af.
"Nu gaan we de muis vrijlaten," zei ik plechtig. We vonden een mooi stukje gras bij een gracht, waar ik de doos voorzichtig openschoof. Zonder resultaat. Zou een dode muis een slecht voorteken zijn? Maar toen ik het kleinere doosje uitschudde, kwam er toch een mooi muisje tevoorschijn. "Ahhhhh," zeiden de families. De muis maakte van dit moment gebruik door als een bezetene uit de doos te springen - recht de gracht in. "OOOOOOH NEEE!!!" gilde iedereen.
De muis kon gelukkig zwemmen. Hij trappelde wild een paar rondjes en klom tenslotte op het blad van een waterlelie om daar even bij te komen. Aan de kant ontstond paniek: hoe zou de muis ooit nog uit de gracht komen? Toen hij weer in de buurt van de kant zwom, schepte mijn schoonvader hem behendig met de doos uit het water. De muis trippelde er snel vandoor, een nieuw Weesps bestaan tegemoet.
Ik kon niet stoppen met lachen. Uit opluchting, en uit puur geluk. "Ik begrijp de symboliek geloof ik niet helemaal," zei mijn schoonmoeder aarzelend terwijl we wegliepen. Op de achtergrond stond een medewerker van het gemeentehuis hoofdschuddend de rijst van het bordes te vegen. Mijn schoonmoeder had gelijk. Het sloeg nergens op. Het was perfect.
Yes, getrouwd. Afgelopen woensdag was er nog het echte trouwfeest, waar ik niets over kan schrijven omdat het zo mooi was dat ik het niet wil bezoedelen. Bezoedelen ja. Zoals altijd kun je via een open Tikkie voor dit stukje doneren (of voor vorige stukjes, er kwamen een hoop nieuwe abonnees bij dankzij 'Kutmensen', vet leuk, welkom!): https://tikkie.me/pay/m8ps94nlqi1bt6h97grg. Stuur of plaats het stukje door of schrijf iemand ongevraagd in via onderstaande link. Liefs voor jullie!