Kleine gek
Mijn dochter is op oorlogspad. Elke tweejarige gaat door een fase van grenzen aftasten, maar Frenkie doet haar hele leven al niets anders, en zal het waarschijnlijk de rest van haar leven blijven doen.
Soms verbaas ik me erover wat voor cartoonesk wezen we hebben gemaakt. De gezichtsuitdrukking die ze trekt als ze iets stiekems doet, is zó theatraal dat ik even met mijn ogen moet knipperen: bedenk ik dit nou? Maar nee hoor, dat staat ze door haar samengeknepen oogjes naar me te kijken, met een lachje dat niet anders dan als 'sneaky' omschreven kan worden.
Ik weet wel van wie ze het heeft: mijn eigen moeder. Die heeft ook zo'n hoofdje dat soms uit elkaar lijkt te barsten van de pret. Een prethoofdje. Dat is het.
Maar prethoofdjes barsten vaak ook uit elkaar van woede, zoals we allemaal weten. God, wat kan mijn dochter boos worden. Van het ene op het andere moment eist ze haar deel op - of dat waarvan ze heeft besloten dat het haar deel is. Stampvoetend staat ze daar dan te krijsen op een toon die niet onderdoet voor de gevreesde Nazgûl uit The Lord of the Rings. Niets of niemand in huis kan nog functioneren als Frenkie boos is. Tegelijk maakt het me trots. Kleine gek, noem ik haar liefkozend.
Laatst brachten we samen een zeer vroege ochtend door, gevuld met woede-aanvallen en luidkeelse bevelen over boekjes of melk met honing (vraag me niet hoe we daar terecht zijn gekomen). Haar broer, het licht van haar leven, lag nog te maffen omdat hij niet op tijd op de vakantie-opvang hoefde te zijn. Ik wilde aan mijn dag beginnen, maar zat vast in dit ochtendlijke vagevuur.
Toen Tinus tenslotte naar beneden kwam, klaarde Frenkie in één keer op - de klootzak. Ik schotelde Tinus vlug een gekookt eitje voor, bestrooide het met wat keukenzout en strooide ook een beetje voor Frenkie om te deppen met haar vinger. Daarna haastte ik me naar de wc om eindelijk te kunnen poepen.
Ik had net gepoept toen ik een vreselijk geluid uit de woonkamer hoorde komen. Het klonk alsof een haan aan het kokhalzen was. Er waren veel geluiden die ik op dat moment bereid was te negeren - zelfs het rumoer van een pijnlijke val had ik een paar seconden met gesloten ogen aan me voorbij laten gaan. Maar het geluid van een stikkend kind ging de grens over.
Ik rende dus met mijn broek op mijn enkels en mijn eerste afveegpapiertje nog in de hand de woonkamer binnen. "Wat is er gebeurd??" riep ik wanhopig naar mijn kroost. Niemand gaf antwoord. Tinus huilde: "Sorry papa!" Frenkie keek me alleen maar sneaky aan.
Zodra ik naar hen toe was gehinkt, zag ik dat de hele keukentafel bezaaid was met zout. Ik verbond pijlsnel de puntjes, als een volleerde pedagogisch rechercheur: ze hadden zout lopen snacken, waarop Tinus zoveel had binnengekregen dat hij er bijna van moest kotsen. "Wat doen jullie nou? Dit is hartstikke ongezond!" riep ik uit terwijl ik totaal gestrest mijn poeppapiertje op tafel legde met de stoffer en blik de tafel begon te vegen.
"Sórry papa," zei Tinus nog steeds in tranen, "het was Frenkie's idee." Ik keek boos naar de overkant en zag die blik. Och-och-och die blik.
Spreek je een- of meervoudige waardering uit via deze Tikkie-link: https://tikkie.me/pay/eb8s6un80i85v4g7pbh1. En/of schrijf iemand in die je leuk vindt. Zodat deze nieuwsbrief blijft groeien. Als een baby. Dat helpt. Liefs voor jullie!