Idioot
Ik kon weer met de kinderen naar Artis. Ze dartelden uitgelaten over de stoep van de Plantage Kerklaan: "Die-ren-tuin! Die-ren-tuin!" Frenkie hield ons steeds nét niet bij, maar als ik aanbood om haar te dragen, zei ze bozig: "Nee! Zelf lopennnn." Dat was iets wat ze sinds die ochtend deed: werkwoorden overdreven goed articuleren. Drinkennnn. Fietsennnn. Lopennnn. Niemand had haar dat voorgedaan, haar tweejarige brein had haar gewoon zomaar een spraaklesje voorgeschoteld.
Achter ons hoorde ik een man met bekakt accent zeggen: "Leonard! Wacht je even op papa?" Ik keek op en zag een vrijetijds-VVD'er: dure, nieuwe witte schoenen, een hip jasje, de haren strak gekamd, een lodderige arrogantie in zijn ogen. Misschien D66. Leonard baande zich een weg langs mijn kinderen zonder ze een blik waardig te gunnen, en ook zijn vader sneed ons zonder pardon af met zijn gloednieuwe buggy.
Oh ja, dacht ik. Het einde van de lockdown betekent ook: contact met andere mensen. In Artis ontmoet je sowieso drie van de meest asociale bevolkingsgroepen die er bestaan: toeristen, dagjesmensen en kakkers. Met hun kinderen. Terwijl je naar dieren in hokjes kijkt, wat ook niet het beste in de mens naarboven haalt. Of misschien ben ik gewoon te goed in het inzoomen op mijn favoriete kwellingen. Ik sprak mezelf toe: niet je teveel ergeren, geen vooroordelen.
Het lukte. Ik genoot van mijn kinderen, van hun totaal onvoorspelbare enthousiasme ("Laten we de kameleón gaan zoeken!"), van die kleine die steeds nét op ons achterliep en dan met haar zeer beperkte motoriek álles gaf om ons weer bij te benen. De andere mensen vielen ook mee: in de binnenverblijven had zelfs iedereen een mondkapje op.
Daardoor maakte ik dezelfde fout die ik al mijn hele leven maak: als het leuk is, ga ik te lang door. We zaten nét op de grens van honger, vermoeidheid, kou.
Maar we moesten nog langs de steenbokken, waar ik vroeger met Tinus altijd ons rondje begon. Ooit imiteerde ik voor een vriend hoe de papa-steenbok over de rots liep om met zijn enorme gewei zijn vrouwtjes overeind te manen, alsof hij wilde zeggen: "Er zijn toeschouwers, look alive, look alive." Tinus keek toe met een glans in zijn ogen. Hij had een nieuwe schat ontdekt: grapjes. Sindsdien herhaalt hij het, zonder dat hij het precies begrijpt: "De papa-steenbok zegt: loekalaaif, loekalaaif." Het is onze favoriete plek.
Er stonden vier kinderen met hun moeder. Ik had ze al eerder gezien: de oudste had ergens een tak van wel twee meter vandaan gehaald en liep daar steeds mee te klooien. Ze reikte ermee over het water, naar een bok. "Hou eens op!" riep de moeder, maar ze liep weg, achter de jongsten aan. Het meisje met de tak en haar broertje bleven achter. Het jongetje zei: "Eens kijken of die steenbok dit aankan." Hij pakte een fucking baksteen en maakte aanstalten om te gooien. "Hé!" riep ik. "Ben je helemaal gek geworden?"
Hij legde de steen vlug op de grond. "Nee, leg maar terug waar je hem vandaan hebt," hoorde ik mezelf zeggen. Vanuit de verte reageerde zijn moeder ook verontwaardigd en ze liepen weg. Ik dwong mezelf om kalm naar de steenbokken te staren en ouderlijke dingetjes te zeggen als: "Kijk, die slaapt."
Maar het was nog niet klaar. Ik voelde dat de moeder naar mij keek. Even later kwam ze inderdaad naar me toe, haar baksteenzoon naast zich.
"Mag ik u iets vragen?" zei ze met bekakt accent. "Heeft u mijn zoon een idioot genoemd?" Ik staarde haar aan. "Ehm nee hoor," zei ik, kinderlijker dan ik wilde. "Ik hoorde het toch echt," probeerde het jongetje. "Ik wilde alleen te voorkomen dat hij die baksteen in het water zou gooien," voegde ik er fijntjes aan toe. De moeder aarzelde, knikte toen en maakte rechtsomkeert. "Fijne avond," zei ze nog zwakjes, inmiddels verborgen achter een stel bomen. "Van hetzelfde," zei ik knullig.
De steenbokken keken verveeld toe vanaf hun rots en dachten: wat een idioten zijn het toch allemaal.
Via deze open Tikkie-link kun je een eenmalige donatie doen voor de moeite die ik in dit stukje (en/of andere stukjes) heb gestoken: https://tikkie.me/pay/td28ggu8n4cjcfifcblj. Je kunt hieronder ook voor een zelfgekozen bedrag 'premium subscriber' worden, waarmee je mijn schrijfwerk op jaarbasis kunt steunen (met nog aan te kondigen extraatjes als beloning). Doorsturen of iemand anders ongevraagd abonneren wordt gewaardeerd. Fijne dag!