Druk
Ouderschap voelt vaak alsof je een voetbalwedstrijd speelt tegen een tegenstander die constant hoge druk op je verdediging zet: opbouwen is bijna onmogelijk, tenzij je over een feilloze techniek beschikt. De enige andere optie is de bal uit alle macht naar voren roeien.
Toen ik zelf nog voetbalde was ik een rechtsback met een zeer beperkte techniek. De druk van een tegenstander zorgde ervoor dat ik kleur moest bekennen, en die kleur was niet fraai. Beige-achtig groen. Gênant.
Ja, de emoties die je kinderen in je naarboven halen zijn vaak ongelofelijk, ontzettend gênant. Als je staat te tieren vanwege een omgevallen melkbeker, ben je niet per se de winnaar van de dag. En het ergste is nog wel wat het allemaal een kosmische test is, om te kijken of ze je kunnen vertrouwen als de apocalyps uitbreekt. Hm, zie ik ze op dat soort momenten denken, ik ga toch maar voor mama.
Tijdens de twee jaar durende pandemie werden we allemáál op onszelf en onze naasten teruggeworpen. En net toen het leek alsof we dat achter ons konden laten, viel een fossiele dictator Oekraïne binnen. Álles wordt op het spits gedreven. Zeg maar dag tegen je zelfbeheersing.
Het is het seizoen van kleur bekennen. Alsof de wereld ons door elkaar schudt tot de inhoud van onze zakken op de grond stuitert: muntgeld, kauwgum, een vergeten knoop, je seksuele perversies, je doodsangst. Aha, dáár zat je verdriet! Letterlijk iedereen die ik spreek gaat door een existentiële crisis, of een relatiecrisis, of allebei. Het heeft ook wel iets gezelligs: normaliter voelt het alsof ik de enige ben die met zichzelf in de knoop zit.
Sommigen hebben moeite om het nut van dit alles nog in te zien. Waarom zou ik nog een filmidee gaan pitchen als Poetin met nucleaire wapens dreigt? Waarom zou ik een vakantie plannen als het 40 graden te heet is op Antarctica?
Anderen kiezen voor hedonisme: lekker genieten voor het te laat is. Daar zit natuurlijk ook doodsangst onder, maar het resultaat is veel prettiger: een kalme glimlach en de overtuiging dat het geluk nu eindelijk echt binnen handbereik is.
Ik geniet er zelf ook van om 's nachts tussen opgewonden jongeren op de pont te staan, wild flirtend op weg naar een feestje. De beloofde Roaring Twenties-orgie lijkt nu echt vorm te krijgen en deze bijna-veertiger kijkt goedkeurend toe. Zelf had ik net twee nieuwe vrienden gemaakt. Nieuwe vrienden! Op mijn leeftijd. Ik fietste blij als een kind naar huis.
We zullen doorgaan. Met elkaar, in deze kutwereld.
Gelukkig is er een nieuw seizoen van mijn absolute lievelingsserie Better Things, die precies gaat over hoe ouderschap - en al onze andere relaties - ons tot het uiterste drijven, waarna we toch doorgaan. Pamela Adlon, de intens liefdevolle mater familias van de serie, vertelde in de begeleidende podcast: "Dit seizoen gaat over hoe de pandemie ons confronteerde met onszelf, met wat ertoe doet."
Voor haar alter ego Sam Fox betekent dat een confrontatie met haar familiegeschiedenis, met haar afnemende relevantie voor haar kinderen. Ook zij wordt gedwongen om grote, existentiële beslissingen te nemen. Maar het betekent ook een terugkeer naar rituelen: sentimentele voorwerpen, respect voor ouderen, samenzijn met familie, uitgebreid koken.
Na elke aflevering ben ik volledig verliefd, zonder dat ik precies begrijp waarom. Dat kan blijkbaar ook in me losgemaakt worden. En daar is niets gênants aan.
Maak iemand abonnee met onderstaande link please. En/of gooi iets in mijn pet, welk bedrag je maar wil: https://tikkie.me/pay/bjd2pas9c5m16smk353n. Liefs.