Coltrui
Om tien voor zeven racen Tinus en ik naar de Primera voor EK-voetbalkaartjes. Hij zit voorop, zijn zusje is al naar bed, het is nog licht. Dit zijn de momenten waar je als zesjarige voor leeft, en dat ik hem dat kan geven vind ik onweerstaanbaar.
We juichen: de krantenrekken staan nog buiten, lang leve de Primera op het Mosveld. Ik kan het niet laten: ik koop de laatste zes pakjes, ondanks dat ik rood sta. Na het afrekenen druk ik ze met een knipoog tegen zijn borst: hier, verder niet over lullen. Hij glundert.
“Mag ik ze openmaken papa?” “Nee, wachten tot we thuis zijn.” Hij weet dat hij nu niet mag gaan zeuren, dus hij knikt geduldig, terwijl ik zijn opwinding kan voelen, misschien omdat ik dat gevoel nog zo goed ken. “Eerst nog wat boodschappen doen.”
Voor de Albert Heijn lopen een man en een vrouw ons tegemoet. Ik vang een flard van haar nasale Amerikaans op: “…and despite the crime rates, the prices are still…” Haar vriend lijkt verexcuserend naar me te glimlachen. Onmiddellijk vormt zich een verhaaltje in mijn hoofd: deze klote-expat ziet mijn buurt als een goede investment opportunity.
“Ze hebben verbouwd papa!” Ik knik. Onze Albert Heijn is nu inderdaad drie keer zo groot. Vanwege alle expats natuurlijk. Die mensen die onze buurt komen veroveren moeten immers ook eten. Dat 30% belastingvoordeel moet toch érgens uitgegeven worden… Terwijl onze huur maar blijft stijgen… En ja hoor, daar heb je het alweer: ik haat iedereen in de Albert Heijn.
Als geroepen verschijnt er om de hoek een lange jongen — in een fucking coltrui. Met zijn nette haartjes en zijn snorretje ziet hij er precies uit als het soort zielloze kakker dat mijn stad de afgelopen jaren óók vakkundig kapot heeft gemaakt. Hij draagt een mandje waarvan het hengsel stuk is. “Heb ik weer!” zegt hij stompzinnig tegen zijn vriend. Ik kijk hem na, vol afgunst.
Bij de zelfscankassa — in de verbouwde Albert Heijn zijn alleen nog maar zelfscankassa’s, want menselijk contact is voor ouderwetse losers — helpt Tinus me om de veel te dure boodschappen in te pakken. Opeens hoor ik: “Hé, ik stond in de rij man!”
De jongen met de coltrui loopt naar een man bij de kassa naast me en gaat op ongeveer drie centimeter van zijn gezicht staan. “I don’t…” stamelt de man. “There’s a line man! I was in line!” De man verontschuldigt zich en stapt naar achteren. “I’m having a bad day,” zegt de jongen, zachter nu.
Ik kijk naar hem. “Was dat nou nodig?” durf ik te zeggen. Hij kijkt me aan, en er is even dat moment waarop hij defensief kan worden, in mijn gezicht kan gaan schreeuwen, maar in plaats daarvan herhaalt hij: “Ik heb mijn dag niet man.” Hij praat platter dan ik dacht. “Maar moet je dat op anderen afreageren?” “Ik stond in de rij.” “Je schreeuwde in zijn gezicht. Heel agressief.”
Opeens ziet hij Tinus staan en breekt er iets. “Sorry jongen,” zegt hij. Hij loopt naar de verbouwereerde expat en biedt zijn excuses aan. “Sorry, ik heb écht mijn dag niet,” zegt hij terwijl als hij vervolgens snel zijn Red Bull-blikjes scant. “Ja, en dan zat óók nog het hengsel van je mandje los…” zeg ik met een grijns. Hij lacht terug, ik steek mijn hand omhoog en we geven elkaar een onhandige high-five-knuffel.
Daarna ben ik zo vol adrenaline over deze nauwe ontsnapping van de agressie dat ik twee keer mijn pincode verkeerd intoets. “Waarom heb je een rotdag?” vraag ik toch nog. “Nee laat maar man,” zegt hij, geëmotioneerd. “Laat maar. Ik moet een MRI hebben. Laat het maar.” Ik knik. We wensen elkaar een fijne avond.
Eenmaal buiten weet ik het even niet meer. We zijn ook allemaal maar poppetjes die gestuurd worden door een systeem. Door kooplust, door belastingvoordeel, door een rotdag. Wat niet wegneemt dat dat systeem kapot moet natuurlijk. En dat mijn huur nog steeds stijgt.
“PAPA! Gaan we nu PLEASE naar huis?” Oh ja. Dat is waar ook. Ik ben vét benieuwd welke limited edition-kaarten we gekregen
hebben.
——————————
De vorige keer heb ik deze eindnoot niet cursief gemaakt en leken minder mensen het te lezen. Dus nu maak ik hem wél cursief om te onderzoeken hoe mijn lezers (klanten) zich gedragen. Genoten? Hier is de Tikkie-link voor een vrijwillige bijdrage: https://tikkie.me/pay/6isl5do274vt78v6794g. Of schrijf een vriend/familielid/kennis in via onderstaande link! Uitschrijven kan ook natuurlijk. Zo lang het een en het ander maar een beetje in balans blijft.