Celebrity
Het prettige aan boulderen is dat het een wedstrijd met mezelf is. Toen ik nog voetbalde, speelde ik elke zondag tegen mezelf én een lompe tegenstander, soms geholpen door een schaamteloos partijdige scheidsrechter. Ik verloor vaak het overzicht op het grote veld, en daarmee mijn zelfbeheersing.
In de boulderhal ben ik rustig. De sfeer is extreem relaxed: er wordt hiphop gedraaid, er worden tosti’s met kimchi geserveerd, de mensen zijn nerdy en toch cool. Het doet wat dat betreft erg denken aan de skatercultuur waar ik als tiener toe behoorde, zonder overigens ooit langer dan een seconde op een skateboard te (kunnen) staan.
Bovendien kan ik in mijn eentje gaan, wanneer ik maar wil. De boulderhal is altijd open. Ik bepaal zelf welke uitdaging ik mezelf opleg. En elke keer als ik ga, echt elke keer, verras ik mezelf. Dan reikt mijn rechterarm nét nog een centimeter verder terwijl ik zelf dacht dat we het no way gingen halen, of plant ik een teen op het uiterste randje van een grip, waar-ie… ternauwernood… blijft… staan.
Ik was op de helft van mijn holistische work-out toen ik haar zag staan. Een bekende van vroeger. Inmiddels ook beroemd als zangeres. Doorgebroken in het buitenland. Heel knap ook. Ik maakte me al klaar voor een knikje van herkenning, misschien een praatje — in de boulderhal is het een en al knikjes en praatjes, meestal over de juiste manier om een 6A+ aan te vliegen — maar in plaats daarvan keek ze dwars door me heen.
Ik keek verstoord weg. Negeerde ze me nou? Ik wist zeker dat ze me had opgemerkt, dat kon haast niet anders. We kenden elkaar goed genoeg dat de sociale regels voorschreven dat we elkaar moésten groeten. Simpelweg de andere kant op kijken volstond niet.
Ik probeerde me op de route voor me te concentreren, maar ergens op driekwart glipte mijn voet van de muur en viel ik twee meter naar beneden op de dikke mat. Nu kun je in de klimhal je schaamte en frustratie gelukkig altijd verwerken door je handen weer grondig in te wrijven met het witte magnesiumpoeder uit je speciale zakje (of rechtstreeks uit de verpakking, als je echt cool bent).
Misschien was ze inmiddels zo beroemd dat ze zichzelf had aangeleerd om blikken te ontwijken. Misschien had ze me daarom niet gezien, zag ze de vragende vlek in haar ooghoek aan voor wéér een fan, wéér iemand die zich afvroeg: “Ken ik jou van TV?”
Dus ik waagde nog een poging, met glimlach deze keer. Ik staarde even, totdat ze me zou herkennen. Ze gaf haar klimmaatje op de muur aanwijzingen, draaide zich opzij — en keek weer naar iets áchter me.
Het werd steeds moeilijker om de strijd met mijn ego, die ik normaliter zo goed in de boulderhal achter me kon laten, te ontkomen. Het raakte me. Godverdomme, zou ze me vergeten zijn? Omdat ik al zeven jaar geen boek meer gepubliceerd heb? Omdat die Emmy Award slechts voor een documentaire was? Postte ik wel genoeg op Instagram? Werd ik oud?
Ik besloot echt heel dichtbij haar te gaan boulderen. Niet te ontwijken, niet te ontkennen. Hevig zwetend, niet meer van de inspanning maar van de sociale spanning, plaatste ik mezelf voor de route naast haar en bekeek quasi-geïnteresseerd hoe ik naarboven zou kunnen klimmen.
“Hé man, alles goed?” Ik keek opzij en zag haar klimpartner met een vriendelijke glimlach op me afkomen. Oh ja, dat was waar ook. Die ene gast. Van dat ene ding. “Jij kent Max toch?” hoorde ik mezelf zeggen. Hij knikte kalm. Correct. Een vriend van Max. We keuvelden wat over boulderen. Hij was duidelijk fitter en beter dan ik, maar wreef dat niet in mijn gezicht. Echt een heel sympathieke dude, die dinges.
Over zijn schouder zag ik de bekende zangeres zittend op een bankje op haar telefoon kijken, zich totaal niet bewust van onze interactie. Van dichtbij was ze nog knapper. Fit ook, natuurlijk. Kijk dan op, dacht ik, terwijl ik ergens op de achtergrond de vriendelijke dude over trainingsschema’s hoorde praten. Maar ze keek niet op. De dude en ik bereikten de reikwijdte van ons gesprekje, we knikten vriendelijk en ik liep naar de andere kant van de hal, één en al gêne en frustratie.
In de kleedkamer kalmeerde ik weer een beetje en dacht: waar slaat dit ook op. We zijn bijna veertig. Waar ben ik mee bezig. Zijn we niet eens een keer klaar met dit soort schoolpleinspelletjes? Ik pakte snel mijn tas in en ging weer terug naar beneden.
Terug in de hal liep ik rechtstreeks op haar af. Op het moment dat ze me aankeek zei ik direct: “Hoi Sanne. Alles goed?” Een miliseconde leek ze in haar droomstaat te blijven hangen. Toen klaarde haar gezicht op en zei ze: “Hey Rutger! Ja prima, met jou?” Ik knikte glimlachend, in mijn beste imitatie van haar relaxte vriend. “Alles goed, alles goed. Fijne dag nog hè!” Ik stak mijn hand op, draaide me ferm om en liep zo kalm mogelijk weg.
Die laatste zin had ik misschien iets te bitchy uitgesproken, analyseerde ik pijlsnel, maar het was grotendeels goed gegaan. Ik had iets doorbroken. Ik had iets gedaan. Ik was trots op mezelf. Vroeger was ik gefrustreerd naar huis gegaan. Een overwinning op mezelf.
Ik was bijna de hal uit toen ik haar hoorde roepen. “Hé Rutger!” Ik stopte verschrikt en draaide me om. Daar kwam ze aanlopen. “Is deze van jou?” Tussen duim en wijsvinger hield ze mijn van zweet doordrenkte zwarte boxershort, besmeurd met witte magnesium-vegen. Ze keek er niet oordelend bij, ze trok geen vies gezicht, ze kwam gewoon mijn gore onderbroek naar me terugbrengen.
“Ja,” zei ik, “dank je.” Ik pakte het natte ding aan, deed hem vlug in mijn nog openstaande rugtas. Daarna keek ik haar aan en zei: “Tot de volgende keer dan maar.” Want dat is het ding met boulderen: je krijgt altijd een tweede kans.
———————————————————————————————————————————————————————————
Geen Tikkie-link deze keer! Komende week komt onze comedyserie ‘Beter Wordt Het Niet’, waar ik negen jaar aan heb geploeterd, eindelijk uit. Zo leuk. Op de première komen vast veel celebs, maar op woensdag 18 september is er een exclusieve voorvertoning van vier afleveringen in The Movies in Amsterdam. Alleen mensen met de link kunnen kaarten kopen (opbrengst gaat volledig naar The Movies), en met de code BETER7148 krijg je bovendien korting. Het loopt snel vol. Leuk als je komt!
Vanaf 19 september om 21.45 wekelijks op NPO3, of meteen alles te bingen voor abonnees van NPOstart. Een week later start de uitzending in Duitsland, Belgische release date volgt nog. Ik zal er later nog wel iets over schrijven. Hier is de trailer: