Winnaars en onnozele perfectionische afwijking
Ha kunstenaar!
Voordat ik wat persoonlijke zooi schrijf... Het was een feestje om jullie inzendingen van de Kleurwedstrijd voor Volwassenen te zien. De winnaars heb ik gisteren bekend gemaakt. @ikdenkje won een bundel en @project_confetti een tas! Gefeliciteerd!!
Dan dus even iets anders, waarover ik ook een Instagram post gedeeld heb. Maar ik wil er iets dieper en persoonlijker op ingaan. Ik ben fervent anti-fan van perfectionisme. Perfectionisme dient mij zelden en sinds ik dat heb ontdekt, creëer ik veel meer. Er waren tot 3 jaar geleden veel momenten dat ik zelfs bang was voordat ik iets had gedaan en al mijn ideeën afkeurde voordat ik ze tot uitvoer bracht. Het werd zo erg dat ik bang werd voor mijn eigen gedachten. Alsof ik ze al tot mislukte uiting had gebracht. Bij wijze van dat als ik dácht dat ik iets slechts zou doen, ik dat dan ook daadwerkelijk deed. Of als het idee stom was in mijn hoofd, dat het ook in het echt zou zijn. Nu doe ik het (deels) andersom. Eerst verzin ik een idee, dan voer ik het uit, en dan 'keur' ik het. Zo keur ik dingen goed, en soms keur ik nog steeds ideeën af. Gelukkig maar! Dit gaat natuurlijk niet alleen om hele grote dingen, want je hebt niet de tijd van de wereld. Maar juist die kleine dingen, ja hoor daar issie weer, daarin mag je jezelf de vrijheid geven. Dat kan al gaan om het schrijven van één zin, in plaats van die vooraf úit te denken in je hoofd en dán pas op te schrijven.
Maar goed! Het soort creatief perfectionisme is dus gefixt en verdwenen uit mijn systeem…. Maar het zit niet alleen in het creëren. Het zit hem ook in gevoelsmatig zinvolle zaken. Ik kan soms heel erg bezig zijn met het peilen van of een ‘evenement’ (verjaardag? Kerst? Feestje? Spelletjesavond?) zogenaamd ‘geslaagd’ is. Zou er bijvoorbeeld 10% van de avond een miniconflict zijn.. (hoef ik er niet eens aan deel te nemen) dan vind ik dat lastig om los te laten. Niet het conflict, maar het gevoel dat het (of ik) dan niet goed genoeg was. Ik wil dus vaak perfecte momenten creëren.
Volslagen idioot en ik zou het niemand aanraden, maar goed, daar werk ik aan. :-)
Ik denk dat als je dat kunt, je dan dus ook veel meer van die overige 90% (!) kan genieten. Dat lijkt me een feestje. Een feestje op een feestje krijg je dan dus.
Maar oké: nogmaals een maar: (en nogmaals een dubbele punt) het zit niet alleen in gevoelsmatig zinvolle zaken. Het zit hem ook in belachelijke zinloze zaken. En je moet ze maar net door hebben. Gisteren had ik een helder moment. Ik wilde wachten met het lanceren van mijn cursus @oneindigcreatief tot in het nieuwe jaar. Want hij start op 11 januari. De reden dat ik wilde wachten? Dat het zo leuk zou staan in mijn administratie… Dat het ‘zonde’ zou zijn om deze cursisten in ‘2020’ terug te vinden in mijn administratie, i.p.v. knallend ‘2021’ te starten. Whutthefuck! Wie houd ik voor de gek? In ieder geval mezelf. En misschien de Belastingdienst als het fiscaal een intelligente keuze zou zijn. Maar dat maakt in mijn geval helemaal geen fluitje uit en dus deed ik het alleen maar voor het mooie. Wat een onzin. Ik kwam erachter en sleurde mijn cursus online. En weetje, er zijn nu aanmeldingen en ik ben helemaal blij. En ja.. 10% in mij dacht bij de aanmeldingen: o shit.. nu is dat niet in 2021… Hahaaaa! Maar 90% van mij denk: Wowowowowww dit is focking amazingelino! Lalalala!
Ben wel nieuwsgierig. Wat is jouw meest onnozele perfectionische afwijking? Je mag altijd terugmailen. :-)
Veel liefs,
Judith