Typisch Franse klanken
In het Frans bestaat een heel lexicon van klanken die allemaal iets anders betekenen. Als de toon of het ritme verandert, krijgen ze zelfs een nieuwe betekenis. Dat leren ze je niet tijdens een cursus Frans!
Ken je dat t-geluid dat sommige mensen maken als ze verontwaardigd zijn? Je zuigt het puntje van de tong vast aan je verhemelte, vlak achter je voortanden en dan laat je je tong los. Het is een kunst om dat hard te laten klinken. In Frankrijk hoor je die kunst te beheersen. Net als een soort scheetjesgeluid waarbij je lucht tussen je opeengeperste lippen laat ontsnappen, wat Frans is voor “Ik weet het niet”. In het Frans bestaat een heel lexicon van klanken die allemaal iets anders betekenen. Als de toon of het ritme verandert, krijgen ze zelfs een nieuwe betekenis.
Iedereen kent ‘oh la la’, wat in alle variaties nooit betekent wat niet-Fransen denken dat het inhoudt. Je hebt ‘tac’, ‘hop’, ‘hopla’, ‘bim’, ‘bah’, ‘po po po’ en nog veel meer. Er zijn klanken die je niet met je stembanden maakt, zoals dat t-geluid.
Het duurde even voor ik de geluiden goed genoeg kende om ze zelf toe te passen. ‘Hop’ en ‘tac’ had ik al snel geadopteerd, voor het scheetjesgeluid moest ik mijn lippen trainen. Inmiddels heb ik geen gesprek meer zonder ‘bah’, vaak in combinatie met ‘euh’. Dat wordt dan ’bah-euh’, wat zoiets betekent als ‘dat snap je toch zeker wel?’.
Een tijdje terug in het drukke station Châtelet dreigde een man me omver te lopen, waarop ik gepikeerd met een t-geluid reageerde. Met slecht gespeelde verbazing riep hij “quoi?” (wat?), alsof ik mezelf vrijwillig onder zijn schoenen wilde gooien. Ik antwoordde met een beledigde gnuif.
Het was even schrikken dat mensen met woorden op mijn vers-geleerde geluiden reageerden. Toch was ik maar wat trots op mezelf dat ik in het wild in één keer twee nieuwe geluiden had durven toepassen. Mijn Frans mag dan nog niet accentloos zijn, in geluiden maken ben ik alvast vloeiend.